Pomylone strzaly |K-12 project one shot

14 luty… Dzień par wspólnie spędzających czas, dzień wyznań, dzień samotnych… Również mnie ten dzień nie ominął wraz ze strzałą dzieciaka z łukiem. Jak głupi sądziłem ,że mogę spróbować ,a nóż się uda… Że odwzajemni… Wszystko jednak spełzło na niczym gdyż prawdopodobnie bachor się nachlał i strzelał na oślep. Ja zakochałem się w niej, a ona w innym… ze wzajemnością.  Umówiłem się podczas zachodu słońca… Kupiłem bukiet jej ulubionych kwiatów… Starałem się jak tylko mogłem tylko po to by usłyszeć:

- Wiesz… Spotkałam dziś kogoś… Zostawiłam go na studiach ,ale… Nie mogłam o nim zapomnieć… A dziś… To chyba coś w rodzaju walentynkowego cudu. Te przyjemne ciepło na jego widok… bycie w jego ramionach… Pierwszy raz czuję że… się zakochałam ? Chyba tak…  Pierwszy raz i chyba ostatni. – uśmiechnęła się ciepło – Wiem, dużo osób tak mówiło i będzie mówić prócz mnie ,ale… ja czuję że to nie dziecięca czy nastoletnia miłość…  Naprawdę… - spojrzała na niebo – Może to i szalone… jak wszystko z resztą… Tak czy inaczej, dzięki że mnie wysłuchałeś… prawdziwy z ciebie przyjaciel… To co chciałeś mi powiedzieć ?

Czułem jak moje serce zamienia się w kilkanaście kawałków. Zmusiłem się jednak do odpowiedzenia:

- Żebyś zobaczyła zachód… jest piękny o tej porze – sztucznie się uśmiechnąłem.
W tej sytuacji lepiej żeby nie wiedziała… Jakoś ukryję je pod maską przyjaźni ponownie. Nie chciałem i nie chcę by musiała czuć się czemuś winna albo coś podobnego… Mówią – jeśli kochasz pozwól odejść. Będę się śmiał widząc jak jest szczęśliwa. Więc niech będzie najszczęśliwszą osobą na świecie. Może wtedy moje uczucie zwiędnie choć na chwilę, a to że ją kochałem stanie się moją tajemnicą która kiedyś umrze razem ze mną.

- Kogo ja chce oszukać… - wypiłem kolejny kieliszek wódki – Dolej mi.

- Meh zaraz się upijesz… - mruknął do mnie barman.

- Siedź cicho… ja nie piję… ja dezynfekuję rany…

- Jak wolisz…

Jeszcze brakowało mi tego by mnie pouczał… Zakichany bartender wstydzący się nawet odezwać do dziewczyny. A jednak takową posiada… Jak mnie ten świat wkurwia.

- Muszę dziś wcześniej zamknąć ,więc zakładaj szybciej te opatrunki… - burknął.



Objęłam kolana ostrożnie kuląc się w rogu mojego pokoju. Słona ciecz powoli kapała mocząc moją pościel w niektórych miejscach. W dłoni ściskałam jasnoróżową kopertę z sercem w miejscu zamknięcia. Lata ukrywania się tylko po to by dowiedzieć się że kocha inną. Spóźniłam się… nie moje jego serce… Uderzyłam pięścią w śnieżnobiałą pierzynę.

- Gdybym nie zwlekała…

Stłumiłam w sobie krzyk rozpaczy. Amorze jak możesz patrzeć na moje cierpienie ? Czyżbyś pomylił strzały ? Jeśli tak, przebij mnie kolejną bym pokochała innego lub nie pokochała już nikogo.

- Nienawidzę walentynek…